De Grote Muur bij Mutianyu

Vandaag was het dan zover, om 10 uur stond de "taxi" klaar om ons naar Mutianyu te brengen. Nou ja, taxi, eigenlijk was het een busje met 7 stoelen achterin, met hetzelfde uiterlijk als alles hier. Aftands en bijeen geraapt. Maar alles werkte perfect. Jammer dat er arko was ipv airco, maar met goede coating op de ramen en een raampje open was het prima te doen.

De taxichauffeur was errug aardig, net zoals eigenlijk iedereen hier. Het was ong. 2 uur rijden naar de muur. Had wel sneller gekund, maar de chauffeur vond 80 op de snelweg blijkbaar wel genoeg. Rustig aan, we hebben immers vakantie.

Bij Mutianyu aangekomen werd de auto zo dichtbij mogelijk geparkeerd en de chauffeur nam ons mee naar de ingang. Met Norah aan de ene en Inez aan de andere hand loodste hij ons tussen alle souvernirstalletjes door.

Bij het kopen van de kaartjes bleken we bij het loket van stoeltjeslift-heen-en-rodelen-terug te staan. Ach, waarom ook niet, lekker spannend. Achteraf bezien hadden we ook nog kunnen kiezen voor wandelend heen en terug of met de gondeltjes heen en terug. Maar ja, dat stond allemaal niet in de reisgids, dus daar waren we niet op voorbereid (en ons Chinees is niet zo best).

Dus wij in de stoeltjeslift (met onze maag in de keel). Gelukkig was het niet ver, dus we zijn niet aan het angstzweet bezweken. De kinderen begrepen niet waarom we ons zo druk maakten (die hadden niet gezien dat je makkelijk tussen de rugleunig en de zitting door zou kunnen, of aan de zijkant eruit vallen, of...). Maar goed, we waren boven. Nog een paar trapjes en we waren op De Muur. De drukte leek als bij toverslag verdwenen. Je vraagt je dan af waar al die mensen blijven.. We hebben een stuk heen en weer gelopen, steil naar boven en naar beneden en veeeeel foto's gemaakt. We hadden prachtig weer en dito uitzicht. Louis en ik zijn 2 keer eerder op de muur geweest, maar dit vonden we het mooiste stuk. We kwamen nog wat Nederlanders tegen waar we een praatje mee hebben gemaakt (dat was lang geleden) en we hebben diverse andere mensen op hun camera op de foto gezet.

Toen we waren uitgewandeld zijn we terug gegaan naar het eindpunt van de stoeltjeslift, tevens beginpunt van de rodelbaan naar beneden. Dat rodelen, dát was gaaf. Alleen een blonde dame vlak voor ons vond het doodeng, trok steeds de rem aan en ging met een slakkengang naar beneden. Tja, dat moesten wij toen ook wel doen.... Maar evengoed was het tof!

Dus via de stalletjes weer terug naar de auto. Onderweg zijn we bezweken voor een mooi Grote Muur t-shirt voor de kinderen en een mooie hanger van 6 stoffen vlinders voor de juf van Inez (de klas van Inez heet de Vlindertuin, vandaar). Nog een zootje armbandjes voor Petra en we waren weer blut.

Op weg naar de auto, maarre, waar stond die ook al weer? Gelukkig had ik bij het uitstappen gauw een foto gemaakt, zodat we het nummerbord konden herkennen. En dat bleek te werken. De chauffeur zag ons ook al aankomen en we zijn ingestapt. Onderweg heeft de chauffeur ons nog een mooi meer laten zien. Uit wat hij zei en gebaarde maakten we op dat dit meer, samen met een verderop gelegen meer, zorgt voor de drinkwatervoorziening van Beijing. Ik hoop maar dat dat meer heeel diep is, want 17 mln Beijingers gebruiken heel wat water.

Rond half 5 (half 11 Ned. tijd) waren we terug bij het hotel. We gaan straks iets eten, want zo'n dag maakt wel hongerig. En eens bedenken wat we morgen gaan doen? Iemand suggesties? Of een andere reactie? Laat maar weten, wij lezen het graag. Daag!